“Het gaat zo snel, te snel!”
Nou … daar zit ik dan samen met Humberto. Hij op de reclamefoto van NH Hotels, ik tussen de hordes eekhoorntjes op het terras van onze bungalow. Allebei denkend: “That’s me”.
Mijn ochtend en middag:
Cat ging vanmorgen broodjes halen. Ik wilde enigszins op tijd op pad want we hebben nog steeds niet echt veel van de Limburgse Peel gezien. Lees: verder dan de Appie in Horst en een stukje door het landschap zijn we nog niet gekomen. Lang leve het Subtropisch Zwemparadijs 😉 .
Na een half uur bel ik Cat want mijn maagje roept “hongerdebonger!”
Cat: “Ik ben nog op de speeltuin met mijn nieuwe vriendinnetjes, mam.”
Ik: “Leuk maar ik heb honger en ehmmm … we zouden toch op verkenningstocht gaan?”
Cat: “Daar heb ik eigenlijk niet zo’n zin in, mam. We komen zo met de broodjes en je krantje!”
Ik: “Okayyyyy …”
Inmiddels is het kwart over twaalf. Geen Cat, geen broodjes, geen krant maar wel een hongerige moeder die haar maar weer eens belt. Ik hóór en zie mijn dochter gewoon met rollende ogen denken “pfff … wat een zeurkous!” En zo voel ik mij op dat moment ook, een zeurkous …
Cat: “We komen er nu aan hoor, mam!”
Ook al hadden we vroeguh (jaja, toen gate nog kuile ware) geen gsm, een zeurende moeder op een bungalowpark is ook één van mijn herinneringen want ik wilde zoveel alleen doen. Sorry mams, ik begrijp je nu!
15 minuten later komen Cat (9), Laura (13) en Tessa (5 maar is duidelijk de baas met haar missende voortanden) de broodjes en krant droppen. Molly de hamster wordt uitgebreid bewonderd en dan:
Cat: “Mam, we moeten snel eten (inmiddels lunch i.p.v. ontbijt) want we gaan zo zwemmen!”
Ik: “Dat is prima hoor!” Ik zie Cat verbaasd kijken want dat antwoord had ze niet verwacht 😉
In de “wachttijd” bedacht ik mij namelijk weer dat het ‘hebben’ van een negenjarige dochter (mahamm, ik ben geen klein kind meer hoor!) zoveel voordelen heeft. Ook al moet ik er erg aan wennen:
* Ik kan haar een paar uurtjes alleen laten gaan.
* Ik hoef niet overal bij te zijn of alles te weten.
* Ze is inderdaad al oud en wijs genoeg om geen hele domme dingen te doen.
* Ik kan nu dus heerlijk buiten zitten met mijn krantje en een bakkie.
* Ik kan zelfs zo even een wandeling naar het dorp maken en de toerist uithangen.
* Ik kan ineens zoveel meer dan vorig jaar.
En vooral: Cat kan dat ook en ik vertrouw haar.
Het enige wat ik niet kan, niet wil en nooit zal doen is loslaten. Tuurlijk, ze vliegt ooit uit (dat mag ik tenminste hopen!) en zal haar eigen leven leiden. Maar ik zal er zijn om haar hand vast te houden. Misschien niet fysiek maar altijd met mijn hart.
“That’s me”
(25-08-2014)